Napewno zanim je zrobią minie trochę czasu ale cieszę się,że się nie zamkneli przed światem.Moja przyjaciółka czasem wspomina swojego aniołka ale mi bardzo ciężko o tym mówić.Mój mąż mówi,że przeżyłam to tak mocno jak bym była matką Oleńki.Może mi ktoś nie wierzyć ale ja naprawdę traktowałam tę ciążę jak własną,to dziecko jak swoje i żal mam jak po swoim i oby mi udało się zrozumieć to tak jak udało sie rodzicom Oleńki.Bo ja ciagle zadaję sobie pytanie dlaczego,skoro bóg dał ...Bóg zabrał.A było tak blisko...Tak długo się starali o dziecko,tak się z niego cieszyli,na Boże narodzenie dowiedzieli się o ciąży...Wiem,że nie mogę się równać z Waszym cierpieniem ale tak mi źle,że musiałam tu to opisać.Przyjaciółce o tym nie owiem,nie chcem jej jeszcze bardziej zasmucać.Rzeczy...te pachnące,czyściutkie...poczekają na rodzeństwo Oleńki...choćby kilka lat...Nie sprzedam ich ani nie oddam,nie mogłabym...Aż sama sobie się dziwię,ze tak mi to w serce udeżyło...wierz mi na to pytanie nie ma odpowiedzi...Bo ja ciagle zadaję sobie pytanie dlaczego,skoro bóg dał ...Bóg zabrał.A
Użytkownicy przeglądający to forum: Google [Bot] i 1 gość
