Forum dla kobiet | NaObcasach.pl

My poznaliśmy się na wiejskiej dyskotece ha ha. Mojego mężulka znał chyba każdy-wtedy jeździł słynnym czerwonym polonezem

Niestety dyskotekę zrównali z ziemią, a my teraz dużo byśmy dali żeby pobawić się jeszcze raz w naszym KOKO BONGO :-D

dziewczyny ale fajne historie
Ja mojego męża poznałam na wakacjach miałam wtedy 15 lat a on 20. Wszyscy byli z Poznania a tylko on z Warszawy i akurat w nim musiałam się zakochać. Teraz też mieszkam w wawie, w 2000 roku był nasz ślub i mamy sładką córeczkę A wszyscy wróżyli nam , że nie wytrzymamy razem na odległość, a w dodatku to wakacyjna znajomość ... i wszyscy się mylili!!! A my jesteśmy w sobie tak samo zakochani jak te kilkanaście lat temu

hejka! ja poznalam swojego meza jak bylam na wagarach z kumpela siedzialysmy sobie w Pubie patrze a tu moi koledzy z jakims nowym kolega dosiedli sie do nas i zaczelismy sobie wszyscy gadac!najlepsze z tego jest to ze to moja kumpela poczatkowo na niego leciala byla w nim zabujana po uszy od pierwszego wejrzenia, pamietam tylko ze koledzy jak go przedstawiali to powiedzieli ze w niemczech mieszka a ja z zartow mu na to czy zony szuka ze az tu przyjechal (no i znalazl)a tu masz ci los przyjechal do mnie z kolegami nastepnago dnia.Wcale nie mialam zamiaru sie z nim wiazac bo za tydzien mial wyjezdzac wiec jak pomyslalam o zwiazku na odleglosc to mnie to odstraszalo no ale ostaniego dnia przed wyjazdem przyjechal do mnie z bukietem kwiatow i powiedzial ze bedzie dzwonil do mnie no i dzwonil codziennie ,rozmawialismy godzinami przez telefon(nie wspomne o jego rachunkach za telefon) za trzy tygodnie przyjechal znow i zostalismy para!!!Wszyscy nam mowili ze zwiazek nie przetrwa ze taka odleglosc i w ogole no i chyba sie pozniej wszyscy zdziwili jak dowiedzieli sie ze bierzemy slub!!!no i tak jakos wyszlo

Ewelina83, FAJNIE , ŻE ZWIĄZKI NA ODLEGŁOŚĆ SIĘ UDAJĄ my 3 lata "chodziliśmy" ze sobą na odległość i pisaliśmy do siebie takie prawdziwe papierowe listy, no o dłuuuuuuugich rozmowach przez tel. nie wspomnę.

[ Dodano: 2007-08-17, 17:40 ]
listy oczywiście schowałam na pamiątkę (4 ogromne segregatory ) i kiedyś jak będziemy starzy to poczytamy sobie siedząc w kapciach przed kominkiem hihi

Magdzinka pisze:Ewelina83, FAJNIE , ŻE ZWIĄZKI NA ODLEGŁOŚĆ SIĘ UDAJĄ my 3 lata "chodziliśmy" ze sobą na odległość i pisaliśmy do siebie takie prawdziwe papierowe listy, no o dłuuuuuuugich rozmowach przez tel. nie wspomnę.

[ Dodano: 2007-08-17, 17:40 ]
listy oczywiście schowałam na pamiątkę (4 ogromne segregatory ) i kiedyś jak będziemy starzy to poczytamy sobie siedząc w kapciach przed kominkiem hihi

Dokladnie tez mam schowane my 2,5 roku na odleglosc od roku juz razem na szczescie

Ja zachowałam Walentynki od męża

Mego męża poznałam na weselu, więc mało oryginalnie. Długo by opowiadać, w kazdym razie nie bylibysmy razem, gdyby nie mój wypadek, potem spotykaliśmy się na odległość jakieś 2 lata, dzieliło nas prawie 600km. Było ciężko, ale jakos dalismy radę. No i też pisalismy listy, to nawet było lepsze niż smsy...

my poznaliśmy sie na mojej studniówce, przyszedł z moją koleżanką z ławki. Potem po paru miesiącach znów się spotkalismy, miałam mu pomóc zdobyć właśnie tą koleżanke. Z tego pomagania wyszło tyle, że on zamiast zdobyc ją zaczął interesowac się już wyłącznie mną a ja zerwałam z chłopakiem z którym byłam już 2 lata. Niedługo nasza pierwsza rocznica ślubu a mam nieodparte wrażenie że to przeznaczenie. Zawsze byliśmy blisko siebie,ale mysle, ze na odległość na krótką metę też byśmy dali radę - wkońcu się kochamy

Poznaliśmy się w szkole. To była 8 klasa podstawówki (chodziliśmy do takiego nowego wynalazku "gimnazjum językowe" - 2 klasy podstawówki i 4 klasy liceum), bo Michał przyszedł do szkoły rok później.

My poznaliśmy sie w pubie do którego zupełnie przypadkowo trafiłam z koleżanką...byłyśmy zaproszone do kogoś na imprezkę która była strasznie nuudna...więc w końcu postanowiłyśmy zmienić plan wieczoru .W pubie koleżanka zauroczyła sie pewnym chłopakiem a do mnie dosiadł sie jego kolega...początkowo nawet nie miałam ochoty z nim rozmawiać zwłaszcza gdy nagle usłyszałam : zakochałem sie w Tobie od pierwszego wejrzenia i kiedyś zostaniesz moją żoną .Pomyślałam wtedy co za wariat...ale on nie dał za wygraną...dużo sie napracował aby zdobyć moje zaufanie i miłość..
Dziś mija 9 lat jak jesteśmy razem a w styczniu czeka nas 7 rocznica ślubu..
Najpiękniejszym darem Jego uporu jest oczywiście nasza Basieńka...