: 07 sty 2008, 12:13
Cześć laski! 
Gosia trzymam kciuki, dzisiaj siódmy, to może terminowo urodzisz 
mnie łapią krótkie skurcze kilka razy dziennie, znaczy... zaczyna mnie boleć brzuch jak na miesiączkę, ale mało dokuczliwie, boli coraz mocniej i popuszcza, aż w końcu przestaje, to w sumie trwa z 45 sekund...
Mam nadzieję, że w końcu się doczekam po takim skurczu jego powtórki
a najlepiej wielu powtórek... Nom ciekawe co z Marcią, bo się nie odzywa, a telefonu ciągle nie ma-nawet nie ma się z nią jak skontaktować... ja sobie obiecałam, że nawet jakbym w środku nocy zaczęła rodzić, to podskoczę szybko do komputera 
ale nie wiem jak to jest jak już trzeba się zbierać-pewnie się nie myśli wtedy o takich rzeczach-zobaczymy z resztą
Wczoraj mnie niepokoił wielki spokój mojego dziecka, więc wieczorem przed spaniem zaczęłam się bujać-zawsze na nią działa
porozpychała się troszkę, wsadziła mi łapeczkę w pępek i zasnęłyśmy obie spokojnie...
dzisiaj się wcześnie obudziliśmy, ale śniadanko dopiero teraz zjedliśmy, Kubie już z okiem troszkę przechodzi, ale dalej nie wygląda dobrze-to w ogóle cholerstwo takie, bo jemu czasami opryszczka wychodzi znienacka na powiece wewnątrz i mu taki syf robi z okiem-kiedyś wyglądało tak strasznie, że na ostry dyżur pojechaliśmy-wtedy się dowiedzieliśmy, że to opryszczka i dostał antybiotyk... a takie działania jak walnięcie gałęzią w oko zawsze tego wirusa pobudzają i myślę, że teraz ma to samo co zwykle...
A wczoraj wieczorem się uśmiałam... Kuba zaczął grać na harmonijce ustnej, wpuściłam psa z dworu, a ona jak oparzona poleciała na górę, usiadła obok Kuby i wyła jak do księżyca... wyglądała jak z plakatu-uszy do tyłu, pyszczek wyciągnięty i z takim przejęciem wyła... Kuba już nie mógł grać ze śmiechu...
W ogóle ostatnio pomyślałam, że jakby nam przyszło jechać do szpitala jak mamy w domu nie będzie to nam ta diablica wszystko zeżre-teraz ją zabieramy wszędzie ze sobą, to przynajmniej się siekać nie muszę, że coś zniszczyła-nawet na zakupy jedzie z nami, tyle, że siedzi w aucie... ale przecież jej do szpitala nie weźmiemy, bo nawet nie wiadomo ile czasu nam tam przyjdzie spędzić... okaże się, że wrócimy do domu, a tu nawet łóżeczka nie będzie-same trociny zostaną
No... się rozpisałam, ale tak mało piszecie-mało nas z resztą zostało, że trzeba jakoś zapełnić pustą przestrzeń
Gosia trzymam kciuki, dzisiaj siódmy, to może terminowo urodzisz mnie łapią krótkie skurcze kilka razy dziennie, znaczy... zaczyna mnie boleć brzuch jak na miesiączkę, ale mało dokuczliwie, boli coraz mocniej i popuszcza, aż w końcu przestaje, to w sumie trwa z 45 sekund...
Mam nadzieję, że w końcu się doczekam po takim skurczu jego powtórki
a najlepiej wielu powtórek... Nom ciekawe co z Marcią, bo się nie odzywa, a telefonu ciągle nie ma-nawet nie ma się z nią jak skontaktować... ja sobie obiecałam, że nawet jakbym w środku nocy zaczęła rodzić, to podskoczę szybko do komputera ale nie wiem jak to jest jak już trzeba się zbierać-pewnie się nie myśli wtedy o takich rzeczach-zobaczymy z resztą
Wczoraj mnie niepokoił wielki spokój mojego dziecka, więc wieczorem przed spaniem zaczęłam się bujać-zawsze na nią działa
porozpychała się troszkę, wsadziła mi łapeczkę w pępek i zasnęłyśmy obie spokojnie...
dzisiaj się wcześnie obudziliśmy, ale śniadanko dopiero teraz zjedliśmy, Kubie już z okiem troszkę przechodzi, ale dalej nie wygląda dobrze-to w ogóle cholerstwo takie, bo jemu czasami opryszczka wychodzi znienacka na powiece wewnątrz i mu taki syf robi z okiem-kiedyś wyglądało tak strasznie, że na ostry dyżur pojechaliśmy-wtedy się dowiedzieliśmy, że to opryszczka i dostał antybiotyk... a takie działania jak walnięcie gałęzią w oko zawsze tego wirusa pobudzają i myślę, że teraz ma to samo co zwykle...
A wczoraj wieczorem się uśmiałam... Kuba zaczął grać na harmonijce ustnej, wpuściłam psa z dworu, a ona jak oparzona poleciała na górę, usiadła obok Kuby i wyła jak do księżyca... wyglądała jak z plakatu-uszy do tyłu, pyszczek wyciągnięty i z takim przejęciem wyła... Kuba już nie mógł grać ze śmiechu...
W ogóle ostatnio pomyślałam, że jakby nam przyszło jechać do szpitala jak mamy w domu nie będzie to nam ta diablica wszystko zeżre-teraz ją zabieramy wszędzie ze sobą, to przynajmniej się siekać nie muszę, że coś zniszczyła-nawet na zakupy jedzie z nami, tyle, że siedzi w aucie... ale przecież jej do szpitala nie weźmiemy, bo nawet nie wiadomo ile czasu nam tam przyjdzie spędzić... okaże się, że wrócimy do domu, a tu nawet łóżeczka nie będzie-same trociny zostaną
No... się rozpisałam, ale tak mało piszecie-mało nas z resztą zostało, że trzeba jakoś zapełnić pustą przestrzeń
. Ale to były skutki mojego niedożywienia. Mama kazała mi pić wodę i rzeczywiście pokarmu mi przybrało.
W zeszły piątek jak była to skierowała nas do szpitala żeby sprawdzić czy nie ma żółtaczki, ewentualnie położyć go pod lampy. A dla nas nie jest to takie łatwe pojechać sobie od tak do szpitala.. musieliśmy kombinować kogoś z samochodem, jeździć pożyczać nosidełko do samochodu.. W szpitalu po badaniach Norbercika powiedzieli nam, że wszystko jest w porządku. Dzisiaj małpa była jakieś 10 minut, popatrzyła na niego przez pół minuty i powiedziała, że znowu będę musiała z nim jechać. A mały normalnie je, normalnie robi siusiu, kupki, nie ma nawet żółtych białek oczu. Jedna z tych wszystkich położnych powiedziała, że Norbert może mieć taki kolor bo ja mam oliwkowy odcień skóry. Poza tym ja w czasie ciąży jadłam bardzo dużo marchewki i Kubusiów dużo piłam.. A te mnie wysyłają z moim maleństwem do szpitala 
I jak tu się nie stresować? Znowu chce mi się płakać, bo co innego w Polsce gdzie bez problemu mogłabym się dogadać. Możecie myśleć po co tu siedzę skoro języka tak dobrze nie znam a tyle spraw jest do załatwienia z przyjściem na świat małego, ale tu mnie życie skierowało i gdyby nie ten wyjazd do Londynu to nie byłoby Norbercika i nie byłabym szczęśliwa bo nie poznałabym Rafała.. Ehh.. chyba jakiś dołek podłapałam 
Sorki, że zamarudziłam Wam...
Boję się strasznie tego porodu,ale co tam trzeba urodzić i koniec 
a wyjazd za granicę wielu osobom umożliwił założenie rodziny i generalnie ułożenie sobie życia-nie jesteś pierwsza i nie ostatnia, to pozytywne, bo jakoś trzeba sobie radzić... z resztą dzięki temu, tym którzy zostali w kraju też jest lepiej 
