: 08 kwie 2007, 08:24
Ja też dziewczyny pozwoliłam sobie przeczytać Wasze posty pomimo tego że na szczęście nie było mi dane przezyć tego bólu co Wy musiałyście przechodzić...
Przepraszam jeśli nie powinnam tu wchodzić i czytać o waszym bólu... ale chciałam tylko napisać że bardzo was wszystkie podziwiam za kolejne próbu i starania bo ja sama nie wiem czy dałabym rade... Ludmiłko bardzo współczuje jesteś naprawde bardzo silna
Przepraszam jeśli nie powinnam tu wchodzić i czytać o waszym bólu... ale chciałam tylko napisać że bardzo was wszystkie podziwiam za kolejne próbu i starania bo ja sama nie wiem czy dałabym rade... Ludmiłko bardzo współczuje jesteś naprawde bardzo silna
Napewno zanim je zrobią minie trochę czasu ale cieszę się,że się nie zamkneli przed światem.Moja przyjaciółka czasem wspomina swojego aniołka ale mi bardzo ciężko o tym mówić.Mój mąż mówi,że przeżyłam to tak mocno jak bym była matką Oleńki.Może mi ktoś nie wierzyć ale ja naprawdę traktowałam tę ciążę jak własną,to dziecko jak swoje i żal mam jak po swoim i oby mi udało się zrozumieć to tak jak udało sie rodzicom Oleńki.Bo ja ciagle zadaję sobie pytanie dlaczego,skoro bóg dał ...Bóg zabrał.A było tak blisko...Tak długo się starali o dziecko,tak się z niego cieszyli,na Boże narodzenie dowiedzieli się o ciąży...Wiem,że nie mogę się równać z Waszym cierpieniem ale tak mi źle,że musiałam tu to opisać.Przyjaciółce o tym nie owiem,nie chcem jej jeszcze bardziej zasmucać.Rzeczy...te pachnące,czyściutkie...poczekają na rodzeństwo Oleńki...choćby kilka lat...Nie sprzedam ich ani nie oddam,nie mogłabym...Aż sama sobie się dziwię,ze tak mi to w serce udeżyło...