Gosia trzymam kciuki, dzisiaj siódmy, to może terminowo urodzisz 
mnie łapią krótkie skurcze kilka razy dziennie, znaczy... zaczyna mnie boleć brzuch jak na miesiączkę, ale mało dokuczliwie, boli coraz mocniej i popuszcza, aż w końcu przestaje, to w sumie trwa z 45 sekund...Mam nadzieję, że w końcu się doczekam po takim skurczu jego powtórki
a najlepiej wielu powtórek... Nom ciekawe co z Marcią, bo się nie odzywa, a telefonu ciągle nie ma-nawet nie ma się z nią jak skontaktować... ja sobie obiecałam, że nawet jakbym w środku nocy zaczęła rodzić, to podskoczę szybko do komputera 
ale nie wiem jak to jest jak już trzeba się zbierać-pewnie się nie myśli wtedy o takich rzeczach-zobaczymy z resztą Wczoraj mnie niepokoił wielki spokój mojego dziecka, więc wieczorem przed spaniem zaczęłam się bujać-zawsze na nią działa
porozpychała się troszkę, wsadziła mi łapeczkę w pępek i zasnęłyśmy obie spokojnie...dzisiaj się wcześnie obudziliśmy, ale śniadanko dopiero teraz zjedliśmy, Kubie już z okiem troszkę przechodzi, ale dalej nie wygląda dobrze-to w ogóle cholerstwo takie, bo jemu czasami opryszczka wychodzi znienacka na powiece wewnątrz i mu taki syf robi z okiem-kiedyś wyglądało tak strasznie, że na ostry dyżur pojechaliśmy-wtedy się dowiedzieliśmy, że to opryszczka i dostał antybiotyk... a takie działania jak walnięcie gałęzią w oko zawsze tego wirusa pobudzają i myślę, że teraz ma to samo co zwykle...
A wczoraj wieczorem się uśmiałam... Kuba zaczął grać na harmonijce ustnej, wpuściłam psa z dworu, a ona jak oparzona poleciała na górę, usiadła obok Kuby i wyła jak do księżyca... wyglądała jak z plakatu-uszy do tyłu, pyszczek wyciągnięty i z takim przejęciem wyła... Kuba już nie mógł grać ze śmiechu...
W ogóle ostatnio pomyślałam, że jakby nam przyszło jechać do szpitala jak mamy w domu nie będzie to nam ta diablica wszystko zeżre-teraz ją zabieramy wszędzie ze sobą, to przynajmniej się siekać nie muszę, że coś zniszczyła-nawet na zakupy jedzie z nami, tyle, że siedzi w aucie... ale przecież jej do szpitala nie weźmiemy, bo nawet nie wiadomo ile czasu nam tam przyjdzie spędzić... okaże się, że wrócimy do domu, a tu nawet łóżeczka nie będzie-same trociny zostaną
No... się rozpisałam, ale tak mało piszecie-mało nas z resztą zostało, że trzeba jakoś zapełnić pustą przestrzeń
. Ale to były skutki mojego niedożywienia. Mama kazała mi pić wodę i rzeczywiście pokarmu mi przybrało. 
W zeszły piątek jak była to skierowała nas do szpitala żeby sprawdzić czy nie ma żółtaczki, ewentualnie położyć go pod lampy. A dla nas nie jest to takie łatwe pojechać sobie od tak do szpitala.. musieliśmy kombinować kogoś z samochodem, jeździć pożyczać nosidełko do samochodu.. W szpitalu po badaniach Norbercika powiedzieli nam, że wszystko jest w porządku. Dzisiaj małpa była jakieś 10 minut, popatrzyła na niego przez pół minuty i powiedziała, że znowu będę musiała z nim jechać. A mały normalnie je, normalnie robi siusiu, kupki, nie ma nawet żółtych białek oczu. Jedna z tych wszystkich położnych powiedziała, że Norbert może mieć taki kolor bo ja mam oliwkowy odcień skóry. Poza tym ja w czasie ciąży jadłam bardzo dużo marchewki i Kubusiów dużo piłam.. A te mnie wysyłają z moim maleństwem do szpitala 
I jak tu się nie stresować? Znowu chce mi się płakać, bo co innego w Polsce gdzie bez problemu mogłabym się dogadać. Możecie myśleć po co tu siedzę skoro języka tak dobrze nie znam a tyle spraw jest do załatwienia z przyjściem na świat małego, ale tu mnie życie skierowało i gdyby nie ten wyjazd do Londynu to nie byłoby Norbercika i nie byłabym szczęśliwa bo nie poznałabym Rafała.. Ehh.. chyba jakiś dołek podłapałam 
Sorki, że zamarudziłam Wam...
Boję się strasznie tego porodu,ale co tam trzeba urodzić i koniec 
a wyjazd za granicę wielu osobom umożliwił założenie rodziny i generalnie ułożenie sobie życia-nie jesteś pierwsza i nie ostatnia, to pozytywne, bo jakoś trzeba sobie radzić... z resztą dzięki temu, tym którzy zostali w kraju też jest lepiej 
