adia26 pisze:Zaczeło sie!po całej nocy zwijania sie z bulu, odeszły mi rano wody.niestey skurcze,mimo ze potwornie bolesne(krzyzowe) sa co 15 min. i nie sa skuteczne -1 palec rozwarcia. odeslali mnie do domu,mam sie zgłosic ze skurczami co 5 min.jeśli sie nic nie ruszy-indukcja jutro o 8. całusy dla moich kochanych babek!
boże gdzie to jest?????????????mnie jak odeszły wody to natychmiast pojechałam do szpitala dostałam dwa baciki i jakoś się rozwarłam............. przecież nie można zbyt długo utrzymywać bez wód!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Nareszcie :) 24 cały dzień dostawałam nieregularnych bóli, ale o 10 w nocy stały się regularne co 10min. O północy mama i mąż stwierdzili, że dzwonią po karetkę bo bóle były coraz silniejsze i częstsze. To było coś. Mąż przyjechał na łep na szyję z sąsiadką bo w karetce nie chcieli go wziąć. Głupia położna w czasie kiedy miałam bóle GODZINE robiła ze mną wywiad i ciągle kazała podchodzić mi coś podpisać albo jej coś dać. KTG co chwila. Kiedy wreszcie pod koniec wywiadu przyszedł zmęczony lekarz parsknął tylko (kiedy jęknęłam bo zaczynał się skurcz i ból) żebym nie udawała bo to tak strasznie nie boli. miałam ochotę na niego nakrzyczeć i zapytać skąd wie- czy może sam urodził kiedyś dziecko?! Mąż też był wściekły ale był za daleko by coś powiedzieć...ale usłyszał. Po godzinie trafiłam na sale porodów rodzinnych. Rozwarcie tylko na jeden palec, bóle i skurcze co 7min. Kazali mi tam skakać na piłce porodowej żeby główka się obniżyła. Tak skakałam do 4 rano, tracąc nadzieję że urodzę. byłam już bardzo zmęczona kiedy właśnie o 4 rano uświadomili mi że rozwarcie jest już na 2 i pół palca. Położną (nową na szczęście) przeraziło to że u mnie to tak wolno postępuje i nie będe miała sił rodzić. O 6 rano kiedy już dosłownie padałam dali mi czopek na zwiększenie rozwarcia ale nic. Pół godziny potem coś się zadziało, przebili mi błony płodowe i dopiero zaczęły się skurcze! To jest ból! Nie miałam sił nawet krzyczeć... Kazali dalej skakać na piłce już na sali porodowej. Mąż musiał mnie trzymać bo nie miałam nawet na to siły. Gdyby nie on to bym nie dała rady. Wspierał mnie całkowicie. O 7 dali mi kroplówkę by zwiększyć bóle parte. To się zaczęło...myślałam że gorzej być nie może. Kazali mi się położyć na diabelnie wysokim łóżku porodowym... to było straszne bo musiałam usiąść całym tyłkiem... ale jakoś dałam radę. Położyli mnie na boku i nie pozwolili mi przeć, a ja czułam że sama pre. Poczułam że główka wychodzi i położyłam się normalnie a ona się cofnęła!. Położna musiała rozciąć mi kroczę. Dwa długie, mocne parcia i trzy słabe i nareszcie wyszła główka. Jedno, czy dwa mocne i wyszła reszta. Takiego bólu jeszcze nigdy nie czułam. Powtarzałam w kółko że nie chce mieć juz dzieci. Mąż ze łzami w oczach przeciął pępowinę. Był dumny. Mówił potem że wiele mu to dało że widział to wszystko. Docenił jak bardzo mnie to bolało, jak zmęczona byłam i powiedział , że jeszcze bardziej mnie kocha. Powtarzał ciągle że dziękuje mi za syna, że tak mnie kocha. Bez niego nie dałabym rady. To bardzo nas do siebie zbliżyło. Polecam poród z mężem... niesamowite przeżycie którego oboje nie zapomnicie i pokochacie się jeszcze bardziej,a on przez przecięcie głupiej pępowiny pokocha dziecko jeszcze mocniej... ale kończę. Potem jeden mocny party i wyszło łożysko. Dobrze że go nie widziałam... Potem zszywanie. Na sale trafiłam wyglądając jak duch. Totalnie wymęczona. Jeszcze tak blada nigdy nie byłam... :) Gdyby nie to że miałam dwa łożyska i na drugi dzień robili mi łopatkowanie po którym godzinę płakałam z bólu byłoby już ok :) 
. 