i tez znie obylo sie bez malego kryzysu
lidzia u mnie było bardzo podobnie. przez pierwsez tyg. po poronieniu funkcjonowałam niby normalnie, wszyscy wokół uwierzyli ze doszłam do siebie, do pracy wróciłąm w dzień po wyjsciu ze szpitala, chcałam sie rzucić w wir obowiązków, zdążyłam awansować i po kiku tygodniach...doslownie pękłam. wciąż ryczałam, wręcz wyłam z rozpaczy, zaczynało do mnie dopiero docierać co sie stało, do tego doszły wyrzuty sumienia, że tak późno zrozumiałam. teraz wiem, ze z takiej rozpaczy mozna nawet oszaleć. ale to mi było potrzebne - takie rozdrapanie wszystkiego, przebolenie tej straty, zeby móc się pogodzić, ale co ważniejsze - zrozumieć, ze po cos tak się stało...
i dziś jest mało tej rozpaczy, smutek jeszcze tak, ale jak swieci słońce to się szeroko uśmiecham, bo wiem, ze to Aniołki dają znać ze są blisko
i dziś jest mało tej rozpaczy, smutek jeszcze tak, ale jak swieci słońce to się szeroko uśmiecham, bo wiem, ze to Aniołki dają znać ze są blisko
Wróć do „Przed Ciążą, czyli chcemy mieć dziecko”
Kto jest online
Użytkownicy przeglądający to forum: Obecnie na forum nie ma żadnego zarejestrowanego użytkownika i 1 gość