walka z depresją

[lawinia]

Kiedyś byłam na tym forum, ale potem odeszłam, teraz urodziłam drugie dziecko, postanowiłam wejść, jeśli kogoś obrażam przez pisanie z dziewczyn, z którymi pisałam wcześniej, przepraszam. Chodzę na terapię w tej sprawie, ale jeszcze może mi ulży jak napiszę: ja przyjechałam do Polski 6 lat temu, skończyłam studia i wyszłam za mąż. Dodam, że jeszcze w dzieciństwie miałam traumatyczne przeżycia(byłam w domu dziecka, potem sprawy związane związane z molestowaniem itd w rodzinie adopcyjnej), zaczęłam pracować od razu na pierwszym roku studiów, żeby utrzymywać się, a potem wyjazd: najpierw na inne stypendia a potem do Polski. Mąż była moim pierwszym chłopakiem, zakochałam się i bałam się, że go stracę. Na początku zwlekał ze ślubem, a potem jak zaplanowaliśmy ślub okazało się, że jestem w ciąży z pierwszym dzieckiem. Nie byłam przygotowana na to, nie chciałam teraz zostać matką, tylko najpierw mieć pracę na etat, usamodzielnić się, zdać egzamin(na prawko, z którym teraz się męczę, bo wcześniej nie było pieniędzy). Miałam depresję poporodową z tego powodu, miałam ciężki poród poza tym(komplikacje, krwotok), problemy z karmieniem, siedzenie w domu z dzieckiem też dołowało. Poza tym to ciągłe poczucie niepewności, bo nie mam obywatelstwa, pracuję na zlecenie, a marnie zarabiam...Więc po pierwszym dziecku mówiłam, że nie chcę więcej dzieci, tylko karierę, ale mąż chciał koniecznie dwoje i powiedział, że jest powód do rozwodu jeśli ja nie chcę... Ja się bałam, bo wracać do siebie i rozstać się byłoby o wiele gorze i w tym zagubieniu nie zabezpieczyłam się ze dwa razy(myślałam, że jak karmię nie zajdę tak szybko w ciążę) i zaszłam... Urodziłam drugą córeczkę w tym roku przez awaryjne cc, po którym fizycznie szybko doszłam do siebie, natomiast psychicznie... jest źle, bo czuję się znowu niepewna(szukam pracy, ten egzamin to już siódmy raz podchodzę do niego, bo nie udało się wcześniej). Owszem, wiem, że powinnam być wdzięczna za dzieci, ale nie wystarczy mi być tylko mamą, trochę potrzebuję małego sukcesu, osiągnięcia, usamodzielnienia się od męża...

[spadlamznieba]

Witaj.
całkiem przypadkiem trafiłam na Twój wątek... nie zaglądałam w te rejony forum wcześniej, tylko na uzależnienia alkoholowe.

Pewnie nie napisze Ci nic madrego, pewnie to wszystko wiesz, bo widze ze jesteś bardzo mądrą kobietą. A przede wszystkim silną. Uwierz mi, jesteś niesamowicie silna.

Troche Cie rozumiem, ale nikt do końca nie będzie w stanie poczuć co Ty czujesz.. mam 21 lat, moja ciąża była dla mnie (dla obecnie meza nie) wielkim zaskoczeniem, ale nie tym pozytywnym, tylko negatywnym. Na początku byłam załamana, nie chciałam dziecka. Wstyd mi tak pisać, ale to prawda...

Dobrze, ze chodzisz na terapie, choc słyszałam rozne opinie na ten temat - jednym pomaga drugim nie. Mam nadzieje, ze Tobie lzej na serduszku i przede wsyzstkim na duszy po rozmowach z psychologiem lub osobami, ktore są Ci bliskie z podobnych przeżyć.

Moge jedynie zaoferować swoja osobę, jeżeli będziesz chciała się komus wypłakać (niestety poprzez klawiaturę...), to mozesz do mnie pisać PW. Zawsze Cie wyslucham, zawsze odpowiem.

I zawsze pomoge tyle, ile będe w stanie. A wiem z doświadczenia (mój ojciec jest alko, pisałam na pewnym forum dużo...) to takie pisanie też dużo pomaga.

Trzymaj się ciepło

[MonikaKosmyk]

Dziewczyny. każda chyba znasz ma czasami załamania, nie wiem jak to z dzieckiem, bo nie doczekałam się maleństwa jeszcze, ale co mogę napisać, może spróbować osiągnąć sukces w Internecie? są różne sposoby na pracę przez Internet, można np. zrobić blog, pomaga podobno, jak prowadzenie pamiętnika, można pisać, co w sercu leży, sama planuje założyć bloga o swoich pasjach, a z czasem na pewno to zaowocuje i dziecko które daje bezwarunkową miłość, to wielki sukces i nagroda od życia. Chyba każda z nas marzy o miłości, a miłość dziecka do mamy, to największa miłość, jaka może być.
Co nie zaszkodzi założyć swój blog, mieć swój kawałek świata tylko dla siebie i cieszyć się ze swoich pasji.

Dziewczyny, trzymam kciuki i ślę buziaki, jestem z wami :ico_prezent:

[Gosia A]

proponuję lekarza psychiatrę poważnie. Nic strasznego - a może bardzo pomóc, nie tylko rozmową - a jeżeli jest depresja również farmakologicznie - szybciej się staje na nogi i wtedy rozmowa pomoże . Więc dzwoń, umawiaj się na wizytę !

[kuuukla]

ja ostatnio miałam urodziny i doszłam do wniosku, że w żadnej sferze życiowej nie odniosłam sukcesu, nie mam faceta i nie zapowiada się, żebym kiedykolwiek miała, finanse porażka, kariera podobnie, wyprowadzka z rodzinnego domu przeciąga się z roku na rok i na to tez już straciłam nadzieję, nie mam na myśli, że mam gorzej niż Ty, ale chcę po prostu powiedzieć, że każdy w życiu zmaga się z czymś i wydaje nam się, że po prostu nas przerasta, ale trzeba wziąć się w garść, ja robię wszystko, żeby odmienić mój los, a przynajmniej w tych dziedzinach, gdzie coś zależy ode mnie

[sali]

Dziewczyny każdy ma na pewno gorsze chwile w życiu. Wydaje mi się, że należy skupiać się nad tym co się nam udało i cały czas próbować dążyć do zmian na lepsze. Też miałam niedawno urodziny i wiadomo wtedy robi sie bilans ale nie można skupiać sie tylko na tym co się nie udało i czego nie mamy bo wtedy na prawdę można wpaść w depresję. Dobrze jest pomyśleć o tym co się udalo - dzieci, jakieś małe sukcesy czy osiągnięcia jak udany zakup czy załatwiona sprawa.

[MmartaA]

Zdecydowanie warto wybrać się do specjalisty ... nie dziwne że jest Ci ciężko zrób to dla siebie i dla dzieci bo Twoja depresja może poważnie odbić się na ich psychice ..

[sali]

Ale jeśli sama nie dajesz rady to wizyta u specjalisty to dobry wybór.

[Moniamka]

Rozmowa z psychologiem to zdecydowanie dobry pomysł.

[basiaaa30]

Dużo ziółek, światło słoneczne - to naprawdę pomaga. Możesz spróbować światłoterapii z Valkee. Poczytaj sobie na temat korzyści.