WRZESIEŃ 2007

[Dominisia]

Ja chciałabym mieć 3 dzieciaczków, ale to się jeszcze okaże. Mój mąż mówi że 4 to minimum, bo na sam ma 3 rodzeństwa i uważa że duża rodzina to plus... Nie wiem, być może nie ze mną ta czwórka Myślę, że jak wszystko będzie dobrze, to druga dzidzia przyjdzie na świat wkrótce po pierwszej, nie chciałabym żeby różnica wieku była większa niż 3 lata.
Mamo Zuzi jak ja Cię doskonale rozumiem z tą tęsknotą...

[mama_zuzi1980]

Dominisiu, a jak dlugo jestes w Norwegii? JA w Polsce nie bylam od zeszlych wakacji, co prawda w tym czasie mama odwiedzila mnie 2 razy, ale np taty to juz rok bedzie jak nie widzialam. A brata, poltora roku. Ciezkie to jest, ale idzie sie przyzwyczaic..... niestety nie mozna miec wszystkiego

[eSKa]

Dominisiu , mamo zuzi tak sobie Was czytam i stwierdzam że jesteście odważne dziewczyny , nie wiem jakie były powody tego że wyjechałyście ale podziwiam wszystkich, którzy decydują się na takie "życie od początku" w obcym miejscu i z dala od rodziny. Ja to z reguły tchórz jestem i wiem że ciężko byloby mnie przekonac do takiego wyjazdu, żeby zostawić wszystkich i wszystko i wyjechać do obcego kraju. Możecie być z siebie dumne, że potrafiłyście się zaklimatyzować w nowym miejscu i że tak świetnie dajecie sobie tam radę .

[ Dodano: 2007-05-12, 16:29 ]
A tak wogóle to ciekawe gdzie podziała się reszta dziewczyn, jakoś spokojnie na tym naszym forum ostatnio się zrobiło, Hej koleżanki piszcie , piszcie bo nie ma co czytać Ja w domku siedze bo u nas pogoda w kratke troche sloneczka a zaraz chmury i deszcz, wieczorem wybieramy sie na grilla do przyjaciół ale przy takiej pogodzie nie wiadomo czy imprezka nie przeniesie się do domu

[eve81]

rozmawiałam dzisiaj z moim M który od wczoraj jest w Liverpoolu i wiecie co powiedział, że jak się nasz maluch urodzi to wyjeżdzamy tam, taki jest zachwycony pobytem u szwagierki

[ulamisiula]

EVE i wcale Mu sie nie dziwię.Ja w tamte wakacje wyemigrowałam do Anglii"za chlebem".Fakt że nie wytrzymałam długo ale to z powodu męża ale tam jest wogóle inny świat.Jest praca, jak nie ta to inna, państwo dba o kobiety w ciąży i o osoby wychowujące dzieci.Poznałam tam dziewczyne ze Śląska, która przyjechała tam z mężem i z chorą córką.Ona nie martwiła sie o to za co kupi leki czy gdzie będa mieszkać.Ponieważ jej mąż pracował tam legalnie dostali mieszkanie a on zarabia tyle że stać ich na "godne" życie , a ona może zająć sie dzieckiem i nauką jezyka.Też tam chciałam wrócic ale z mężem niestety mój M jest ch......partyiotą i twierdzi że Polak powinien pracować w Polsce.Ja mam troszeczkę inne zdanie ale w obecnej naszej sytuacjii to już wiem że nie wyjedziemy stąd w najbliższym czasie.

[ Dodano: 2007-05-12, 17:54 ]
A osoby które miały odwagę wyjechać SZCZERZE PODZIWIAM I GRATULUJĘ!!!

[eve81]

ulamisiula, ja się nie bronię przed wyjazdem i jeśli tylko będziemy mięli chęć to jestem gotowa rzucić pracę tutaj i wyjechać

[ulamisiula]

Jeżeli tylko masz taką możliwość to jedż dziewczyno!!!

[eve81]

ulamisiula, moja siostra tam mieszka od roku, mój brat pojechał do niej wczoraj na stałe a mój mąż pojechał z nim na 10 dni, mieliśmy jechać razem ale mnie doktorek zabronił więc zostałam w domku.

[Kocura Bura]

Cześć Dziewczyny! Tak wyglądamy

[Dominisia]

eSKa ja nigdy nie planowałam tego, że będę mieszkać za granicą, owszem rozważałam jakiś wyjazd, ale na pewno nie na stałe i na pewno nie do Norwegii która zawsze kojarzyła się mi z zima i chłodem. W grę wchodził jakiś wakacyjny wyjazd w celu podreperowania budżetu. Ja czułam i czuje się dumna z tego że jestem Polką i zawsze miałam plany związane z naszą ojczyzną. Moje podejście zmieniło się w momencie w którym poznałam Krzyśka. On mieszka i pracuje w Norwegii od 6 lat. Cały okres naszego narzeczeństwa spędziliśmy na odległość, było strasznie ciężko, bo jak tu dobrze poznać człowieka widując się z nim co 3 miesiące?? Kiedy już byłam pewna, że Krzysiek to ten jeden jedyny, podjęłam decyzję żeby jechać z nim do Norwegii, nie wyobrażałam sobie że ja będę w Polsce a on za granicą, wiem, że wiele par tak żyje, ale dla mnie takie małżeństwo nie miało by sensu. A już wogóle nie wyobrażałam sobie, że Nasze dziecko miało by się wychowywać bez ojca. Początkowo próbowałam namówić Krzyśka żebyśmy zostali w Polsce, ale nie chciał się na to zgodzić, wiedząc jak wygląda życie tu i z czego musiałby zrezygnować... Poświęciłam możliwość studiowania, zostawiłam rodzinę i wyjechałam do zupełnie mi wtedy obcego i nieprzyjaznego kraju, nieznajomość języka norweskiego strasznie ogranicza, w domu siedzieć nie chciałam więc podjęłam się najprostszej pracy-sprzątania.... I chociaż nie jest mi łatwo, szczególnie na początku łzy napływały do oczu i przychodziły chwile załamania, to dziś nie żałuję swojej decyzji. Jestem najszczęśliwsza na świecie, bo mam obok ukochaną osobę, to tu przyjdzie na świat nasze upragnione Maleństwo i to tutaj mam większe szanse rozwoju. Wierzę, że wszystko będzie dobrze i że uda się mi coś osiągnąć, że nie zakończę swojej kariery na sprzątaniu Na szczęście są telefony, jest internet, podróże coraz tańsze i ta tęsknota ma swoje plusy, bardziej docenia sie wartość rodziny... Mam nadzieję, że w najblizszym czasie nie stchórzę :)