jak urodziłam Adrianka to mama teściowa a nawet tato i teściu wszyscy bardzo chcieli pomagać
a ja byłam przez nich podwójnie zmęczona. Przychodzili robili wiele szumu przekładali mi co chwila dziecko i cały czas tylko rób tak i tak... tego nie dawaj, no kto to widział, ale czasy...kiedyś tak z dzieckiem się nie wyprawiało...ufff
i moje biedne dziecko związane wręcz na sztywno w jakimś rożku z pieluchą tetrową gdzie po małym "bum" był cały ufajany...itp, a kąpiele to woda za gorąca to za zimno w pokoju, to czemu nie ma czapki a czemu to i czemu tamto, źle pielęgnujesz pępuszek itp itd........w sumie podziękowaliśmy rodzicom ku ich wielkiemu zdumieniu i rozczarowaniu (wręcz się obrazli) a my na spokojnie już bez nerwów daliśmy sobie radę ze wszystkim..........poprostu to instynkt.
Mój mąż nigdy wcześniej nawet nie trzymał niemowlaka, bo się przeraźliwie bał a malusieńkiego Adrianka kapał najlepiej ze wszystkich, ba już na drugi dzień jeszcze w szpitalu przebierał mu pampersiki....
więc GŁOWA DO GÓRY
!
. Przy tym badanie ginekologiczne nie jest ani trochę krępujące. Ale pocieszające jest to, że nie jest aż tak źle. Powiedział mi proktolog, że krwawienia są często zupełnie niewspółmierne do zaawansowania żylaków. Wydałam majątek na lekarstwa.
